دعایت می کنم، روزی بفهمی/ گرچه دوری از خدا، اما خدایت با تو نزدیک است/
دلم سخت گرفته
یا من دلم را سخت گرفته ام
نمی دانم...
فقط خوب می دانم حال دلم زیاد خوب نیست...
کاش در اورژانس خدا میشد کمی بستریش کنم
کنار پنجره فولاد امام رضا (ع) برای شفایش
خدایا
به خودت قسم
طاقتم برای این امتحان سختت تمام شده ... کمکم کن
درمان خستگی روحم باش
مگذار قلم صبوری را بر زمین بگذارم...
یاریم کن ... سخت محتاجتم خدا
برف آمد
دل شهر در این وسطای آذر ، سفید و پاک شده...
چه روز قشنگی بود ... یه روز برفی و من
کاش می شد دلمو بسپارم به این دونه های قشنگ سفید که از آسمون یکی یکی میومدن روی شونه های من
بعد مدت ها پر شدم از حــــ ـــ س خــ ـــوب
آسمان مدتیست پر تلاطم است
گاه چنان از ته دل فریاد می کشد که آدم ها می توانند برق عصبانیت را در چشمانش ببینند
نمی دانم چرا...
آسمانم
می دانم سخت است پر از بغض باشی و نتوانی اشک بریزی ...
بغض چنان گلویت را به تنگ می آورد که فقط با یک رعد می توان صدا را آزاد کرد
اما امانمان بده ...
اشک بریز
دلمان باران می خواهد
با زمین از درددلت بگو
زمین هم تشنه ی حرف دل های توست
خوشا به حالت که زمینی هست که له له بزند برای اشک هایت
آسمانم
ببار
چنان ببار که دیگر بغضی برایت نماند ...
سلام به روزهایی که تو بودی تمام همدرد کلمات ناقصم
سلام حرف دلم ....
خیلی وقت است که یادم رفته که تو به انتظاری
ببخش مرا ... ببخش لحظه هایی که نبودم کنارت
نمی خواستم فقط تو را با خستگی هایم ، خسته تر کنم ... حرف دل خیلی بوده ولی حرف دل هایی که فقط باید بر همان دل حک میشده
این روزها ، این گوشی های موبایل شده سرگرمی جدید ... آن جا هم برای خودم پاتوقی زده ام
6 گروه شعر و داستان کودکانه که دلم خوش می شود به صدای کودکی که شعرهایی که می گذارم را با صدای کودکانه اش می خواند
و یک گروه گفتگوی مادرانه ، همسرانه
آن جا هم دست از پرگویی بر نمی دارم
ولی راستش را بخواهی ، هیچ کجا ، این جا نمی شود برایم
صفحه ات که باز می شود یاد تمام خاطراتم می افتم ... لحظه هایی که تک به تک درونت تایپ کردم
از روز کنکورم تا حال ... 6 سال و دو ماه ...
راستش را بخواهی روزهایم را به تو گره زدم تا فراموشم نشود ولی این چند ماهی که ننوشتم جز سفر مشهدمان که خیلی خوب بود و خاطره اش اینجا خالیست ، می خواستم تمام روزهایش فراموشم شود
کاش هنوز مثل آن روزها خوب و عالییییی بودممممممممممممممم
حرف دلم مثل همیشه دوستت دارم کودک شش ساله ی من
به نام بهترین خدای مهربان
با یاد و عشق او کتاب کلامم را می گشایم
هر سال در چنین شبی فانوس آرزوهامون رو روشن می کردیم و می فرستادیم به طرف آسمون و ستاره ها
امشب شب لیله الرغائبه
شبی که عرش خدا پذیرنده ی هر چی حاجت و توبه اس
امسال برای من یه شب خاصی شده ... شبی با این فضیلت با شب تولدم یکی شده
تولد 24سالگیم ...
امشب دلم می خواد بین دو نمازم خدا رو تمنا کنم ... برای همه ی حرف های دلم که هر ثانیه اشو خبر داره
سال قبل آنقدر منتظر دیدار بودم که نفهمیدم چطور این شب گذشت ... دیداری که تا عمر دارم یادم نمیره یعنی مگه میشه اولین زیارت نجف و کربلا از یاد آدمی بره
پارسال ماه رجب عاشقانه گذشت خدا رو شکر ...
امسال هم یه عالمه حرف دل مونده توی دلم که دلم می خواد توی همچین شبایی دلم سبک بشه شاید سال دیگه نشه که بشه دعا کرد...
دل تنگم
خدایا !
شب آرزوهات رسیده
یه کوله بار حرف دارم برات
یه نگاه به بنده ی خطاکارت می کنی؟؟
میدونم خواسته ها و آرزوهای ما آدم ها تمومی نداره ...کربلا گرفتم ، حالا زیارت بقیع و مدینه و کعبه ات رو دلم می خواد
قبولی توی کنکور می خواستم و بعدش خوب تموم شدن درسمو
خوشبختی همیشگیمونو و ...
.
.
.
می دونم ... به خودت قسم می دونم
جز دردسر برات هیچی نداشتم ...
خدایا میشه منو ببخشی؟
میشه مثل همون 24 ساله پیش که پاک پاک دنیا اومدم ، منو ببخشی؟
انتظار بیش از حدی دارم ...ولی امسال یه حکمتی داره که شب تولدم با شب آرزوها یکی شده ... خودت می دونستی که دلم نیاز داره باهات صمیمی تر باشم
آخه روزهای دیگه روم نمیشه سرمو بالا کنم و خواسته ای بخوام با اینکه می دونم اونقدر پر رو هستم که خواستم ولی توی این شبا که میگن نگاهت خاصتره انگار راحت تر میشه حرف دل ها رو گفت
بگذریم از این حرفا
حالا دلم می خواد به اندازه ی 24 سال تمام زندگی خوب ازت تشکر کنم
به خاطر تک تک نفس هام
به خاطر سلامتی تنم
به خاطر محبت هایی که یادم دادی به دیگران بدهم
به خاطر عشقی که توی سینه ام نهادی
به خاطر پدر و مادر و خواهرانی که همه ی زندگیمن و سلامتیشونو آرزو دارم
به خاطر همسر عزیزم که تاج سرمه که تا عمر دارم سلامتیشو ازت تمنا دارم
به خاطر رزق و روزی که بهمون دادی
به خاطر گذشته ای که گذشت و آینده ای که برامون رقم می زنی
به خاطر همه سختی هایی که لمس کردیم و وجودت رو بیش از اون
به خاطر همه چی ...
خدایا دوری ازت سخته
شاید ما تولد می گیریم ولی من توی دلم با خودم می گم 24 سال و 9 ماه از دوری با وجود خدا گذشته
خدایا
خودت کمکمون کن همون طوری پیشت برگردیم
بهشتت قشنگه
جهنمت دردناکه
ولی قشنگ تر از بهشت وجودت و نزدیکی به خودته و دردناک تر از جهنم دوری از شماست
یه عالمه دوستت دارم خدایا
بسم الله الرحمن الرحیم
سال نو آمد و فصلی دگر از روزگار ورق خورد
جهان لباسی پر از شکوفه های سپید و صورتی به تن کرده و موجودات زمین تجربه ی بهاری دیگر را پیدا کردند...
چه آدمیانی که سال پیش بودند و در سال نو شدند نیستند
و چه آدمیانی که سال پیش نبودند و حالا هستند
باید از گل ها و درختان ، نو شدن را آموخت
عاشق شدن را
فراموش کردن خزان را و دل بستن به فردای بهاری را
باید بفهمیم که نوازش های خدا زیباست و پس از هر زمستانی ، بهاریست
عــــــــــاشــــــــــــق فصل بهارم
بهار با همه ی زیبایی هاش
بهار با همه ی لطافتش
به روحیات من نزدیک ترست
خدا را شاکرم بخاطر داشتن تکیه گاه محکمی همچون مصطفی
به خاطر خونه ی پر از مهر و صفایی که بهمون داده
به خاطر باغچه های قشنگ خونه امون که الان پر است از غنچه های قرمز و صورتی و زرد و سفید
بهار با همه ی زیبایی هاش مقیم خونه و دل ما شده
سفره ی هفت سین نوروزیش ، فضای خانه را تغییر داده
خدا را شاکرم برای سلامتی و امنیتی که برایم قرار داده و لطافتی که به روح و جسممان داده
امیدوارم سال 1394 ریال سالی پر از سلامتی و عشق و خوشبختی برای همه ی ما انسان ها باشه
سالی پر از دل بستگی و خبرهای خوش
عاشق زندگی باشید ... بهار فصل ها نوید بهار دل هاست
خوشبخت باشید الهی
هو الرحمن
آخرین روز دی ماه رسید
پرده را کنار می زنم و روی شیشه ها می کنم
زمین نمناک و درختان در خواب زمستانی
و من در گوشه ای از خانه ، کنار بخاری که سعی دارد هوای سرد را گرم نگه دارد نشسته ام و به دستور قلاب بافیم فکر می کنم
به پایه های بلند و محکمی که در زنجیره زنجیره ی بافت باید قرار گیرد تا کم کم کلاهی شود بر سر آرزوهایم
خستگی هایم را فوت می کنم به استکان چایی خوشرنگی که ریخته ام و آرام آرام سر می کشم تا خستگی جسم به در شود
نگاهی می کنم به آن طرف ،گوش فرا می دهم به دینگ دینگ های گوشیم که سکوت خانه را گه گاهی می شکند
اما حال خودم را بیشتر دوست می دارم ... قدم زدن در خلوتی که عاشقانه دوستش می دارم
خلوتی با خودم و آرزوهایم و فکرهایم
با لحظه ها و خاطره هایم
روزهایی که نماندند و روزهایی که هنوز نیامده اند
به این فکر می کنم که تا کجا دیگر باید ساخته شوم ، گِل سرشتم سفت شود ...
.
.
.
آخر همه ی این خلوت کردن ها و فکر کردن ها ... خطی خطیشان می کنم و به دو کودکی که در این ماه سرد به دنیا آمدند فکر می کنم ، نوزادانی که گرمی بخش شده اند برای خانواده هایشان
چه خوبه که هنوز خدا به آدم امید داره ... امید بندگی
کاش بنده ی خوبی باشیم
آهسه آهسته صدای پای زمستان و ننه برفی به گوش می رسد
پاییز و باران های دلنوازش
نشسته ام آرام به روی مبل
اما دلم جای دیگریست
خواهرم پیام می دهد : الان در صحن انقلاب روبه روی ایوان طلا و پنجره فولادیم
شوهرخواهرم تماس می گیرد که من هم راهی مشهد الرضایم
تمام خانواده ام رفته اند پابوسی آقا و ما جامانده ایم
دلم امان نمی دهد ، هر چه کردم اشکم هایم سرازیر نشوند ، نشد
دل تنگم
از این شهر و آدماش بریدم ... هیچ کس سرش به زندگی خودش گرم نیست ، انگار زندگی مردم جذاب تر است
همه دنبال بهانه گیری هستند ، بهانه های کوچک و بزرگ ... گاهی از کارهایی که خود نمی دانی می رنجند و گاهی به کار نکرده
انگاری آدم های امروزی ، مرده ها را بیشتر از زنده ها دوست می دارند ، لااقل وقتی زیر خاک ها آرمیدی گاهی شاخه گلی نثارت می کنند و فاتحه ای اما تا زنده ای به دنبال کینه از تو می گردند و دلخوری
بی خیالش ...
بگذار باز هم بگویم
دل تنگم
دلم گوشه ای را می خواهد که همیشه تسکین قلبم بوده ، گوشه ای از دنیا که روبه روی ضریح قشنگ آقاست
دل تنگم
لحظه ای آغوش گرم پدرانه ی آقا علی ابن موسی الرضا را می خواهم
دل تنگ جایی از دنیایم که تمام غم ها و حرف هایم یادم می رود و فقط دریایی ار عشق بازی با خدا روبه رویم گشوده می شود
چند ماه دیگر که بگذرد ، دوری دل و یار 2ساله می شود ، امان از این فراق ها...
دلم می خواهد روبه روی ضریحش بشینم و یه دل سیر خاطرات کربلایم را تعریف کنم آخه کربلایم را خودشان ضامن شدند
می خواستم آنجا باشم تا تشکری ناب کنم از طاقت و صبری که 35 روز از خداوند برایم گرفتند
شب رفتن مصطفی به حج ، شب میلادشان بود ...
هر گوشه ی زندگیم که وصله وصله ی رحمت و بخشش خدا شده ، ضامنش را بیابی ، اسم زیبا علی ابن موسی الرضا را می بینی
فدایش بشوم با آن همه لطف و کَرَمَش
انشاالله حاجت روا بیاییم پابوست مولاجان ، بطلب این دل بی قرارمان را
همیشه نمی شود دردهایت را به زمان بسپاری
گاهی باید درون خودت رها کنی تا آزاد شوی
فریادهایت به هیچ گوشی نمی رسد پس آهستــ ـــ ه با خودت نجوا کن
بخوان نامی از نام های خدا را که دوست می داری
مثل الرحمن و الرحیم
لطافتی دارد که مرهمی تسکین دهنده ی قلب است
پس همیشه نباید با " این نیز بگذردها " زندگی کرد
تنهاییت را با خودت تقسیم کن ... با یاری که همیشه همراهت و پشتیبانت هست
عاشقانه لحظه های دو نفره امان را دوست دارم
هیچ گاه دلت را به روزگار مسپار
که دریایی از ناامیدی است
دلت را به خدا بسپار
که دریایی از امید است
